Leestijd: 3 minuten
Pas zei iemand tegen me: “De combinatie van vluchtelingen, bloemen en fotografie in je werk, daar heb ik moeite mee.” Omdat ik dergelijke dingen vaker hoor, leek dat me een uitgelezen moment er een blog aan te wijden.
Allereerst: ik snap haar. Ik heb ook moeite met die combinatie. Tegelijk is dat precies wat ik wil laten zien met mijn werk. Mijn stijl omschrijf ik vaak als ‘contrast en schoonheid met een rauw randje.’ En ‘stijl’ zou je hier ook kunnen vervangen door het woord ‘visie’. Dat is namelijk wat ik in de wereld zie, en dat vertaalt zich naar mijn werk als beeldmaker.
Ik zie fantastisch mooie dingen in het leven. Ik hou van de schoonheid van bloemen, van groen op plekken waar het niet groeien mag, van licht dat mooi op de muur valt en van het spel tussen licht en schaduw. Ik word blij van het gelach van m’n zusjes, van planten die nieuw blad krijgen, van de eerste stappen in het water na een warme dag, van vuurvliegjes die op glitters lijken. Ik kan heel goed genieten van het kleine, het ogenschijnlijk onbetekenende. Dingen die dus helemaal niet zo klein en onbetekenend zijn.
Daartegenover staat dat ik me diep, diep, diep laat raken door lelijke dingen. Ik word boos van onrecht, van diepgeworteld racisme, van mensen die macht misbruiken, van situaties waarbij mensen door stom politiek beleid op straat moeten slapen. Ik maak me kwaad over de (groeiende) ongelijkheid, over discriminatie tot in de haarvaten en mensen die dat niet doorhebben, over mensen die worden gereduceerd tot een dossier en levens die worden geruïneerd door een systeem dat niet klopt.
Die twee dingen – het mooie en het lelijke – bestaan voor mij naast elkaar.
(Tekst gaat onder de foto verder)
Daarom zie je berichten over politieke onderwerpen naast foto’s van bloemen en portretten van mensen. Dat schuurt, ik weet het, maar ik zie het naast elkaar bestaan. De fantastische schoonheid en het oneindig tragische, het lichte en het zware, het vrolijke en het geluk tegenover het donker, kromme, wringende en pijnlijke. Het rauwe randje, dus. Dat deel ik.
Mijn werken staan sowieso niet op zichzelf; ze moeten altijd in context worden gezien. Ik zou een heel museum kunnen vullen met al mijn bloemenwerken; van collages tot foto’s en van schilderijen tot installaties. Je zou weggeblazen worden door de schoonheid, je zou spontaan ook bloemen gaan fotograferen of ze willen aanraken om hun schoonheid. Dan zou je echter geen goed beeld krijgen van mij als kunstenaar, want je zou maar een klein deel zien van wat ik maak en zie.
Ik zal dus niet stoppen met het delen over die twee uitersten en alles ertussenin. Ook niet als dat me volgers kost (wat het doet). Dit is mijn gezichtsveld, mijn werk en mijn plek. Hier deel ik over de dingen die mij raken, ook (en misschien wel júist) als die met elkaar schuren.
–
Wil je op de hoogte blijven van wat ik doe? Volg me op Instagram en LinkedIn of schrijf je in voor mijn nieuwsbrief!